Ieder jaar is het weer een heel gedoe. Sinterklaas. In mijn gezin gaan we de Full Monty met gedichten en surprises.
Dit jaar begon ik met goede moed, want het is het mooiste feest van het jaar. Het grote familiefeest. De avond van tevoren zou ik mijn gedicht en surprise maken. Cadeautjes waren gelukkig al binnen, lekker online besteld, grote voordelen van deze tijd.
Een paar dagen van tevoren stond ik vertwijfeld in de doe-het-zelf-zaak en toen nam ik een drastische beslissing: ik koop niks. Ik zou de surprise van karton gaan maken en hield me aan wat ik in huis vond.
Dit heeft me zoveel vreugde gegeven, zoveel plezier in het maken en bedenken dat we een hele creativiteit door me te houden aan ging door me te houden aan alleen dat wat er was dus die beperking maakt mij vrij zo. Zo’n mooie gedachte dat beperkingen je juist ruimte geven.
Dat je het moet doen met wat je hebt. Dat je precies goed bent.
Toen mijn kinderen klein waren moesten ze ook surprises maken voor school. Vaak werden die gemaakt door ouders of door oudere kinderen in huis. Dan kwamen er meest gelikte dingen tevoorschijn, terwijl de kinderen dat natuurlijk zelf moeten doen en zelf moeten leren en fouten moeten mogen maken.
Dus een poppetje willen tekenen en er wordt geen poppetje, maar gekke boom en daar lachen we dan om. Dat is het hele idee achter surprises! En niet wat sommige -ongetwijfeld goed bedoelende- ouders doen om de kinderen het gedoe uit handen te nemen en zelf de oude knutselvreugd weer uit de kast te halen. Met als desastreus gevolg dat alle andere kinderen geïntimideerd zijn.
We hadden een fantastische avond. Een feest van saamhorigheid, gezelligheid, creativiteit, familie en liefde. En ook bij mijn kinderen zag ik twijfel: heb ik het wel goed gedaan? Terwijl je het natuurlijk nooit fout kunnen doen, want er bestaat geen fout in surpriseland. Er zijn many happy accidents, en die horen erbij. We geven ruimte aan dat wat is.
Ik moet denken aan het gesprek dat ik onlangs had in mijn werk van een collega coach die steeds aan mij vroeg: Welke methode hanteer jij, eigenlijk?
Zijzelf gebruikte methode A en B en daarbij deed ze een beetje C en D en dan ook nog wel eens wat E en F.
Waarop ik zei: Zo zie je door de bomen het bos niet meer. Keep it simple!
Het leek mij allemaal zeer vermoeiend.
Natuurlijk heb je in spiritueel werk hele duidelijke regels en methodes en die zijn heel belangrijk.
Je moet heel goed weten wat je doet, want anders werkt het niet of je richt meer schade aan dan goeds, maar je mag je ook niet verdrinken in verschillende methodes in spirituele werk.
Dat betekent dat je dus moet leren wat je moet doen en wat je moet laten.
Bovendien mag je vertrouwen op jezelf, vertrouwen op wat er gebeurt. Maar we hebben het niet geleerd om ons hierin sterk te voelen.
We durven niet te knutselen en de ruimte te nemen en creatief te zijn. Dat is in feite de basis van mijn werk. Hele strakke lessen en methodes geven zodat je jouw spirituele zelf kan ontwikkelen.
Zodat je de juiste plek kan innemen in het leven. Om in contact te zijn met jezelf, in contact met anderen en in contact met de spirituele wereld en andere dimensies. Het is allemaal mogelijk als je het hanteert op de juiste manier met strakke richtlijnen en methodes en met vertrouwen.
Daarom heb ik De Methode van het Derde Oog ontwikkeld.
Deze methode geeft je precies datgene wat je nodig hebt om veilig en dus ook in openheid je eigen spiritualiteit te ontwikkelen.
Dan kan fantastische verrassingen ervaren, die je helpen om sterk te staan in dit leven. Om flexibel te zijn en in staat te zijn om je leven ten volle te leven. Alle verrassingen en surprises aan te kunnen en ervan te kunnen genieten. Om juist stil te staan bij wie je werkelijk bent.
Daarom hoop ik dat je meedoet met deze unieke sessie die echt maar één keer wordt gegeven om je te helpen je richting te vinden, jouw missie te vinden in contact te zijn met je hogere zelf en jouw spirituele helpers.
